اشعار

این کیست، این که محو تماشای خود شده           پیـش از ظهـور، مـادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مــانـده به میـلاد، سر بلــند           از امـتـحـانِ روشـن فــردای خـود شده

با سیــزده مـنــاره خــــــدا را صـدا زده           قد قـــامت بـلـنـد مــصـلّای خــود شـده

منـظـومــه هــای شمسی او بی نـهایت اند           گــرم شـکــوه دیــدن ژرفـای خود شده

عــقــل فــرشته ها که به جـایـی نمی رسد           خود پــاسخ شــگـفـت معمّای خود شده

حــالا عـلی بــرای علی جلوه کرده است           آئـیـنــه ­ی تــلألــؤ هـمـتـای خــود شده

اصلا خدا هرآنچه که می خواست، او شده           این کیست این که حضرت زهرای خود شده

اشـــراق آســمــانی راز تــبــارک اسـت

صبح نــزول سـوره کـوثر مبارک است

دل می بری غزل غزل از این تــرانه ها           شیــواتـرین عــزیــزتــریــن مادرانه ها

با جذبه های چادرِ خـورشیـــد دوزی ات           گــل می شوند غـنـچه به غنچه جوانه ها

تسبیح را به دست بـگــیـر و ببین که باز           مــعــراج می روند هـمـیــن دانه دانه ها

با آیـــه هـای سـوره قـــدر آمـدی که مـا           ایــمــان بــیــاوریــم به آن بی نـشـانه ها

هر صبح با ســلام پـیـمـبر طلوع توست           تـنهــا بــهــانــۀ پــدرت از بــهــانــه ها

آتش گــرفت اگــر تـن تـبدارمان چه غـم           نورِ «دعای نورِ» تو سر زد به خانه ها

یا نور، فــوق نور، علی نـور، نـورِ نور           خــورشیــد می شـویم از این جاودانه ها

ای کــاش زیـــر سـایـه ســادات جا کنیم

نانــی خــوریــم و حـق نمک را ادا کنیم

سرو آمدی که پایِ عـلی هــمـسری کنی           اصلا رسـیده ای که عـلی پـروری کنی

با خطبه ات حماسه ای از واژه ها شکفت           شـــایــد زمـــان آن شده پیغـمبری کنی

تو از خـودت برای خـدا خــرج می کنـی           تا پــاســـداری از شـرف سنگری کنی

که ریــشــه ولایت از آن آب مــی خورد           تا سایه ای بگیرد و حــق گستری کنی

نهج البــلاغــه خـوان مــدیـنـه، طنین تو           پیچیده تا که شرح علی محــوری کنـی

شیـرازۀ عــفاف و حـیـا و وقـار و صبر           تنها به دست توست که مرد آوری کنی

مــا شیـعــه زاده ایم به این دلخوشیــم که           بیمار می شویم کمی مــــــادری کــنـی

بانـــو به قــول خواجــه هواخواهِ خدمتیم

جا مــانــدگـان قـــافــلـه های شــهـادتـیـم

یـــادش بــخــیــر یــاد شهیدان یکی یکی           شوریده های حضرت باران یکی یکی

خرّم شده است شهر به شهـر دیــــارمان           از خـون گرم و قامت ایشان یکی یکی

جبهه گرفـته بـوی تو را که گرفته ای ...           سرهای سرخ بر سر دامـان یکی یکی

کــم کــم پـیـامـشــان که فـراگیر می شود           گل می کنند غــزّه و لبـنان یکی یــکی

بحرین ومصر وتونس وصنعا ز خواب جست           از انـقــلاب پــیــر جـمـاران یکی یکی

اکنون رسیده است زمـانـش که بـشکـنـند           طاغـوت های سـنگی انسان یـکی یـکی

بــا بــیــرق ولــیّ زمــان می زنیـم پا ...           بــر قــله هــای دانش دوران یکی یکی

بر لب فـرشـته نام تو آورد گریــه کـــرد

سجّاده درد پای تو حـس کرد گـریه کرد

جان می دهـیم و از درتان پـر نمی زنـیم           موجیم و سر به ساحـل دیگر نمی زنـیم

وقتی که حرف، حرفِ ولایـتمداری است           ما دم ز غـیـــر تا دم آخــــر نـمی زنـیم

وقتی که امر نایـبـتان فرض جان ماست           سنگ کـسـی به سـیـنـۀ بـاور نمی زنـیم

ما را فـــقط به پـــای ولایت نـوشـتـه اند           ما سینه پــای بــیــرق دیگــر نمی زنـیم

با ذوالـفـقـارِ نامِ عــلـــــــی پا گرفـته ایـم

ما درس خود ز مـکـتب زهرا گرفته ایم